Η εικόνα είναι μάλλον γνώριμη: Η Ελλάδα διαθέτει ένα εκτεταμένο και σύγχρονο δίκτυο αυτοκινητοδρόμωνꞏ εκεί όμως όπου εμφανίζεται η πινακίδα «Τέλος έργου», ξεκινάει συχνά μία άλλη Ελλάδα, που μοιάζει αφημένη στην τύχη της. Με οδικά δίκτυα και εν γένει υποδομές σε κατάσταση παρακμής, αρκετές κωμοπόλεις και χωριά ανά την επικράτεια παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης – εδώ παίζει φυσικά ρόλο και το δημογραφικό. Απογοητευτική είναι και η κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, που παραμένει καχεκτικό και επικίνδυνο, ενώ η χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης που επιφυλάχθηκε στους σιδηροδρόμους είναι πενιχρή – παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές εξαγγελίες. Έτσι, εντείνονται οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες και μεγαλώνει η γενικότερη απόσταση μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας, μειώνονται δε οι ευκαιρίες πρωτίστως για τους νέους ανθρώπους της περιφέρειας, που συχνά δεν βλέπουν να έχουν τύχη στην πατρώα γη. Και πέρα από κάποιες αποσπασματικές κυβερνητικές παρεμβάσεις ή εξαγγελίες επικοινωνιακού χαρακτήρα, δυστυχώς δεν υπάρχει συγκροτημένο εθνικό σχέδιο για τη γεφύρωση της απόστασης αυτής. Ένα τέτοιο αναπτυξιακό σχέδιο υπερβαίνει, ασφαλώς, τον χρονικό ορίζοντα του νέου έτους, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να καταστεί άμεσα εθνική προτεραιότητα.
[Δημοσιεύητηκε στην εφημ. Το Βήμα της Κυριακής 5.1.25]