«Κώστα, φοβάμαι το μέλλον της Ευρώπης. Η δική μας γενιά που έζησε τη φρίκη του πολέμου φεύγει. Οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν βιώσει αυτή τη φρίκη, οπότε δεν θα έχουν τη σταθερά να παλέψουν γι’ αυτό που πρέπει…» Αυτό θρυλείται ότι είπε, αρχές δεκαετίας του 1990, ο γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κολ στον τότε έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών φαίνεται να δικαιώνουν την ανησυχία του Κολ. Η πολιτική σκυτάλη έχει περάσει πλέον σε νεότερες γενιές, η βιωματική σχέση με τους πολέμους του 20ού αιώνα υποχωρεί και η αμφισβήτηση του μοντέλου της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεταπολεμικής συνθήκης ειρήνης και ευημερίας γνωρίζει διεθνώς ευρεία απήχηση…

Είναι ίσως νωρίς ακόμη για ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση του συνολικού εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής φαίνεται ήδη ότι έπαιξαν δύο κυρίως παράγοντες, ενεργοποιώντας στο εκλογικό σώμα ανακλαστικά αντίθετα από αυτά που μάλλον ανέμεναν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός: αφενός μεν (α) η κυβερνητική επιμονή στο να «(ξανα)βαφτεί όλη η Ελλάδα μπλε» και να κερδίσει η ΝΔ τις 13 περιφέρειες και τους 3 μεγάλους δήμους της χώραςꞏ αφετέρου δε (β) η εξάρτηση, από υπουργικά χείλη, της πορείας υλοποίησης κυβερνητικών εξαγγελιών και πολιτικών από την ψήφο των εκλογέων…